Monday, April 27, 2015

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα



Εντάξει, σε περίπτωση που υπήρχε κανένας χριστιανός που δεν με είχε περάσει για εντελώς παλαβή, τώρα θα σιγουρευτεί κι αυτός ότι δεν μου έχει μείνει βίδα για βίδα αλασκάριστη. Βέβαια, μετά απο τόσες μετακομίσεις, μετακινήσεις, ανακατατάξεις, επαναπροσδιορίσεις, αναστηλώσεις, αποψιλώσεις και τα λοιπά, τι μυαλό να σου μείνει -ιδίως άμα εξ' αρχής δεν ήτανε και πολύ σόι... 

Που σας είχα αφήσει, λοιπόν? Εκεί που είχα βρει δουλειά στο Ντουμπάι και είχαμε χαρεί όλοι που έγινα επιτέλους και πάλι μεγαλοστέλεχος πλουσία πετρελαιού, σωστά? Εν τάχει, λοιπόν, έμεινα σ' αυτη τη δουλειά μερικούς μήνες, διέπρεψα ως διευθύντρια μάρκετινγκ και επικοινωνιών (γελάστε άφοβα, κι εγώ κάθε φορά που το έλεγα έσκυβα μη μου έρθει καμιά ντομάτα από το σύμπαν) και μετά ήρθε και μου κατσικώθηκε μια κομπλεξική άχρηστη Παλαιστινιο-λιβανέζα σπουδαγμένη στο Λονδίνο, η οποία ήθελε να έχει προσωπική βοηθό αλλά δεν είχε, οπότε αποφάσισε να κάνει εμένα. Το τι καφε έφτιαξα δε λέγεται, μπουφετζού να ήμουνα λιγότερους θα έκανα. Κι επειδή είμαι κι ευγενικό παιδί και καλοπροαίρετο, στην αρχή το έκανα από μόνη μου, τύπου να φροντίσουμε την καινούρια συνάδελφο-που-κακόχρονο-να'χει. Έλα, όμως, που η κυρία παρεξήγησε τη στάση μου και άρχισε να μου φαίρεται λες και ήμουν η γραμματέας της... Τούρμπο εγώ, όπως καταλαβαίνετε. Όχι επειδή μου κακοπέφτει να είμαι γραμματέας, αλλά δεν ήταν αυτή η δουλειά μου. Επιπλέον, επειδή μου έπρηζε τα συκώτια με ό,τι μαλακία της κατέβαινε στο κεφάλι ("Αστέρω βρες μου ποιες εταιρείες πουλάνε έπιπλα στην Ευρώπη", "Αστέρω ετοίμασε 124 βερσιόν από ένα ρημαδο-newsletter να δω ποια μου αρέσει καλύτερα", "Αστέρω πήγαινε μέτρα πόσες εισόδους έχει το πάρκινγκ των επισκεπτών", "Αστέρω μέτρα τις καμήλες που υπάρχουν στα εμιράτα"), τελικά δεν προλάβαινα να κάνω τη δουλειά μου, η οποία, όχι, δεν περιελάμβανε τίποτα από τα παραπάνω.  

Οπως ήταν φυσικό -τα έχουμε πει ήδη για την ιδιοσυγκρασία μου- γίναμε μαλλιά κουβάρια. Παράλληλα, είχα έναν CEO με τον οποίο μόνο σφαλιάρες που δεν είχαμε παίξει πάνω στη δουλειά, γιατί άλλαζε γνώμη 345 φορές τη μέρα με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να τελειώσουμε ποτέ τίποτα. Βέβαια, μ' αυτόν, πέρα από τις στιγμές που τρωγόμασταν, είχαμε τρελή συμπάθεια και εκτίμηση ο ένας για τον άλλο. Ενώ η μανδάμ ήταν φίδι κολοβό. Έκανε ένα σωρό λάθη και κατηγορούσε άλλους, φερόταν σε όλους λες και ήταν υπηρέτες της και μου φόρτωνε και όλη της τη δουλειά και μετά έπαιρνε η ίδια το credit. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα -το βασικό θέμα ήταν ότι σιχαίνομαι το μάρκετινγκ. Θα μου πεις, τι σκατά κάνεις παιδί μου τότε σ' αυτή τη θέση? Και θα 'χεις τα δίκια σου. Και σ' αυτό, όμως, δεν έφταιγα εντελώς εγώ. Για άλλη δουλειά είχαμε μιλήσει όταν είχα κάνει αυτό το ρημάδι το ίντερβιου, αλλά μου φόρτωσε και ένα σωρό άσχετα ο CEO και κατέληξα από PR manager (χα) σε διευθύντρια (χαχαχα) μάρκετινγκ.  

Ε, μια η βλαμμένη που μας κουβαλήσανε, μια που δεν μου άρεσε και πολύ η δουλειά, όταν έληξε το συμβόλαιό μου (εξάμηνο) αποφάσισα να μην το ανανεώσω. Και να μείνω συνεπώς χωρίς φράγκο και χωρίς να ξέρω τι σκατά θα κάνω πάλι -γιατί σιγά μην είχα προνοήσει. Κι επειδή δεν ήθελα να πληρώνω ενοίκια χωρίς να έχω δουλειά, αποφάσισα (σσ. αναγκάστηκα) να αλλάξω και σπίτι και να συγκατοικήσω -μέτρα νοματαίους και θυμίσου ότι είμαι κλεισμένα 35 και όχι 18 σε κοιτώνα πανεπιστημίου- με δύο Τούρκους, έναν Ιταλό, έναν Σλοβάκο, την κοπέλα του Σλοβάκου, ένα σκύλο, μια γάτα και ένα κουνέλι. Σε ένα πενθχάουζ με πισίνα, ανατρίχιασε τώρα πτωχέ αναγνώστη, το οποίο δεν είχε πόρτα, γιατί λέει τους την είχανε σπάσει σε ένα πάρτυ -να ξαναθυμίσω ότι είμαι πατημένα 35- και δεν την είχανε φτιάξει, με αποτέλεσμα να πίνω το πρωί τον καφέ μου στην κουζίνα και να περνάνε διάφοροι άσχετοι -φίλοι των συγκάτοικων που πέρασαν να πουν μια καλημέρα, οι Πακιστανοί κύριοι που καθάριζαν την πισίνα, ο πιτσιρικάς που έκανε βόλτα το σκύλο, ο τύπος που έφερνε τα ρούχα από το καθαριστήριο, ο ντελιβεράς από το μίνι μάρκετ -αυτό δεν ήταν κουζίνα, το λιμάνι του Πειραιά δεκαπενταύγουστο ήτανε.  

Άσε που κάθε τρεις και λίγο κάνανε κάτι πάρτυ και μαζευόντουσαν 50 μεθυσμένοι οι οποίοι σπάγανε το μισό σπίτι. Το πρώτο βράδυ, εκεί που κοιμόμουν σαν πουλάκι με το γάτο πάνω στο κεφάλι μου (είχαμε μια διαφωνία επί του θέματος αλλά τελικά με νίκησε), μπαίνει ο Ονούρ (ναι! Ονούρ!) στο δωμάτιο και ανάβει το φως. Βλέπει ότι κοιμάμαι, λέει "oops, sorry" και ξανακλείνει πόρτα και φως. Και μετά ξανανοίγει και μου λέει: "είναι πενήντα άνθρωποι στο σαλόνι". Και αρχίζει η μουσική. Και όταν λέμε μουσική, εννοούμε κλαμπ. Πώς ήταν όταν ήσουν 20 και πήγαινες με τους φίλους σου στη παραλιακή και κοπανιόσασταν σα δαιμονισμένα? Έτσι. Βάζω ωτοασπίδες, γυρνάω πλευρό και λέω "θα κοιμηθώ". Δεν περνάνε ούτε πέντε λεπτά και ξανανοίγει η πόρτα. Μπαίνει άσχετος ημι-μεθυσμένος τύπος. Κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου. Βγάζω τις ωτοασπίδες και τον κοιτάω. "Γειααααα", μου λέει. "Γειαααα", του λέω κι εγώ. "Τι κάνεις?", με ρωτάει. "Εδώ μωρέ, κοιμάμαι", του απαντάω. "Α", λέει,ού μένεις?". "Εδώ, κάθεσαι στο κρεβάτι μου", λέω. "Α, καλά, να σε αφήσω να κοιμηθείς τότε. Γειαααα", λέει κα φεύγει. Ξαναγυρνάω πλευρό, λέω "θα κοιμηθώ". Ξανανοίγει η πόρτα. Μπαίνουν δύο τύποι. Αράζουν στο πάτωμα. Βγάζω τις ωτοασπίδες. "Τι έγινε παιδιά?", ρωτάω. "Καλά", μου λένε, και αρχίζουν να μιλάνε για μια γκόμενα που ήθελε ο ένας αλλά της την έπεσε ο άλλος, αυτή όμως γουστάρει έναν τρίτο, και τέλος πάντων επειδή είχαν πολύ σοβαρά θέματα να λύσουν, κι επειδή κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ (μη με ρωτήσετε γιατί δεν κλείδωνα, εδω δεν είχαμε εξώπορτα, σιγά μη είχαμε κλειδιά για τις κρεβατοκάμαρες), σηκώνομαι όπως είμαι με τη πιτζάμα, ξυπόλυτη, πάω στο σαλόνι όπου υπάρχουν όντως 50 κανονικά ντυμένοι μεθυσμένοι άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων και ηλικιών που χορεύουν, μιλάνε, φιλιούνται και τα σχετικά, βάζω ένα μπακάρντι και αράζω στον καναπέ. If you can't beat them, join them που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.  

Μετά, είχαμε και το άλλο πρόβλημα. Τους φιλοξενούμενους. Τα παιδιά των λουλουδιών, οι συγκάτοικοί μου, φιλοξενούσαν ένα σωρό κόσμο. Βάλε και τις γκόμενες που μάζευαν στο σπίτι κατά καιρούς, υπήρχαν μέρες που έπρεπε να κόψεις χαρτάκι για να πας στο μπάνιο. Και φυσικά, ούτε λόγος να μην μοιραστείς το δωμάτιό σου με όποιον ξέμενε. Ένα τέτοιο βράδυ, λοιπόν, ο καταμερισμός με θέλει να κοιμάμαι στο δωμάτιο του Ουμούτ -στο σαλόνι υπήρχαν 4 Σλοβάκοι, δύο στους καναπέδες και δύο στο πάτωμα. Έλα, όμως, που ο Ουμούτ είναι ερωτύλος και κάθε βράδυ μας φέρνει και άλλη γκόμενα στο σπίτι, και είχα άγχος μη φορτώσει καμιά και κοιμηθώ στη μπανιέρα. Αποφασίζω, λοιπόν, να βγω μαζί τους, κυρίως για να αστυνομεύω το Δον Χουάν της Αραβίας. Τον έχω, που λέτε, όλο το βράδυ από κοντά. Πίνω μόνο νερό για να είμαι σε εγρήγορση και κάθε φορά που πλησιάζει γυναίκα πάω και χώνομαι ανάμεσα για να του αποσπώ την προσοχή. Έλα, όμως, που από το πολύ νερό κοντεύω να σκάσω και θέλω επειγόντως τουαλέτα. Κρατιέμαι, κρατιέμαι, κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο. Σκέφτομαι τι στο καλό, πόσο γρήγορος είναι. Φεύγω σφαίρα, ρίχνω κλοτσιές, αγκωνιές, περνάω μέσα από το πλήθος, μπαίνω στην τουαλέτα, τους λέω "sorry, emergency", περνάω πρώτη, επιστρέφω πάλι σφεντόνα... και βλέπω τον Ουμούτ να μπαλαμουτιάζει μια μαύρη δίμετρη που το πόδι της μου έφτανε περίπου στο μέτωπο.  
Τελικά, βέβαια, επειδή εγκατέλειψα και αποφάσισα να αφεθώ στην τύχη μου, ήπια τον άμπακο και όταν γυρίσαμε όλοι μαζί σπίτι, κλειστήκαμε στο δωμάτιο του Ονούρ και παίζαμε καραόκε μέχρι το πρωί. 35 χρονών, σε περίπτωση που το ξεχάσαμε. 

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, αν και στην αρχή ήμουν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού με αυτή την κατάσταση, κατέληξα να τα αγαπήσω τόσο πολύ αυτά τα παιδιά, που  όταν έφυγα έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Αλλά θα φτάσω εκεί  στο επόμενο επεισόδιο γιατί νύχτωσε και πρέπει να κλείσω το μαγαζί. Ποιο μαγαζί? Στο επόμενο επεισόδιο, είπαμε! Προς το παρόν, σας φιλώ σταυρωτά! 

Μετά τιμής,  
Αστέρω

13 comments:

Memaria said...

Πρώτη πρώτη στο μαγαζάκι σου...αυτό θα πει τύχη, να σε πετύχω με το που έγραψες!
Την ψιλιάστηκα τη δουλειά, πως η δουλειά είχε κάποιο λάκκο δηλαδή, από το προηγούμενο επεισόδιο..
Ήταν κι ένα υπονοούμενο που πέταξες, είμαι κι έξυπνη (να μην τα ξαναλέω), με έζωσαν τα φίδια..
Πάντως το κέφι σου είναι αμείωτο, κι αυτό είναι καλό..άσε που περιμένω να μας πεις και ευχάριστα στο επόμενο επεισόδιο..πες το διαίσθηση (και μη με διαψεύσεις)...
Φιλιά πολλά!!

Riccie Finestra said...

σε ανακαλυψα σήμερα, και ΑΠΛΑ προσκυνώ ευλαβικά όοοολο το blog!!!
διάβασα το μανιφέστο και όλα, και απλά δεν μου έχει μείνει άντερο...
respect στο χιούμορ αυτό, στον τρόπο γραφής, στην ελευθερία πνεύματος που εκφράζει όλο αυτό, κλπ κλπ...

Nasia said...

αν το μαγαζί είναι εστιατόριο-κλαμπ-μπουζουξίδικο-πατσατζίδικο-σουβλατζίδικο,μασατζίδικο ,πες μας διευθυνση να ναυλωσουμε ένα αεροπλάνο να σου ερθουμε ομαδικώς!
Παω να φτιαξω βαλίτζα!

mahler76 said...

Ορίστε έγινες και μπίζνα γούμαν!!! (αν το μαγαζί είναι δικό σου δηλαδή).

Tremens said...

Γύρνα πίσω παιδάκι μου που θα σε βιάσουν κάνα βράδυ και πως θα σε μαζεύουμε!

Άιναφετς said...

Χα, το κάνεις επίτηδες να λες λες λες και μετά να μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού... ΠΑΛΙ, μετά από τόσους μήνες;;;
Το ευχάριστο είναι πως είσαι ζωντανή και η διαίσθηση μου, μου λέει πως αυτή τη φορά τα νέα θα είναι (πιο) ευχάριστα!
ΑΦιλάκιααααααααααααααα πάντα αγαπησιάρικα! <3 <3 <3

ria said...

ποιος στη χάρη σου! άλλους τρεις και θα ήσουν σαν τη χιονάτη.
σπίτι με τέσσερις άντρες να τους έχεις να σου κάνουν τους δούλους!και ονούρ και ουμούτ, τις χίλιες και μια νύχτες έζησες!
άντε βρε, πες και για το μαγαζί. (αν είναι χρυσοχοείο, ετοιμάζω βαλίτσες μαζί με τη νάσια!

Afrikanos said...

Εντάξει, το ότι είχες τόσους μήνες να γράψεις, το αφήνω ασχολίαστο, τι στου κουφού την πόρτα μην χτυπάς, έχει κουδούνι...

...αλλά το ότι θα έκανες ΤΟΟΟΟΟΟΟΣΑΑΑΑ λάθη στην γραφή σου ή θα ξέχναγες τόσα γράμματα ανάμεσα...δεν το περίμενα από 'σένα...

ή μάλλον, ναι, ντίρλα θα ήσουν χαχαχαχαχα

Astero said...

@Humorous Dramer

Ευχαριστώ πολύ, πάντα είναι ευπρόσδεκτος ένας ακόμη που γελάει με το χάλι μου!

@Afrikanos

Πανάθεμά σε τίποτα δεν σου ξεφεύγει, κι έλεγα θα χαρούν που εμφανίστηκα και θα μου κάνουν τη χάρη να μη σχολιάσουν που έχει ένα λάθος ανά δύο λέξεις! Ε ναι, λοιπόν, μου ξέφυγαν λίγα γραμματάκια. Και είναι και το λαπιτόπ καινούριο και δεν έχω συνηθίσει το πληκτρολόγιο ακόμα. Και ναι, μπορεί και να ήμουν ολίγον ντίρλα! Ας μη το κάνουμε θέμα... ;))))

Astero said...
This comment has been removed by the author.
Astero said...

@me(maria)
Μαράκι ευχάριστα, δυσάρεστα, η νεκροψία θα δείξει! Θα γράψω τη συνέχεια λίαν συντόμως :)))

@Nasia
Τίποτα από αυτά, αλλά φτιάξε βαλίτσα ενιγουέι -τώρα αεροπλάνο, πλοίο, πάντως κάτι θα ναυλώσουμε!

@mahler76
Ξέρεις αυτό που λένε έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο? Ε, αυτό!

@Delirium Tremens
Ναι σιγά, έχουνε κάτι δίμετρες θεές Ρωσίδες εκεί, εμένα θα λιμπιστούνε να βιάσουνε, που για να φτάσω το πάνω ντουλάπι τις κουζίνας σκαρφαλώνω σαν τον Ταρζάν στο νεροχύτη! ;Ρ

@Άιναφετς
Προς το παρόν ευχάριστα είναι, κι αν προς στο τέλος του καλοκαιριού δεν με καταζητεί ο Σδόες, ο Ίκας και όλη η υπηρεσία οικονομικού εγκλήματος, θα είναι ακόμη καλύτερα!

@ria
Χίλιες και μία τρομάρες να λες καλύτερα, ήταν μία κανούρια βερσιόν του κλασσικού παραμυθιού, με τίτλο0 "Η Χιονάτη και τα Εφτά Μουσάτα Πάρτυ Άνιμαλς"!

Afrikanos said...

χεχεχεεεεεεε

θα 'πρεπε να μ' έχεις μάθει μέχρι εδά ;)

αλλά ναι, χαρήκαμε πάρα πολύς που επανήλθες :))))

xBlond said...

-)
Το γέλιο είναι υγεία.
Βαρέθηκα(με) τους οικονομολόγους, προπονητές και πάσης φύσεως ξερόλες. Να είσαι καλά να γράφεις να γελάμε!