Monday, April 28, 2014

Ομάν τι πάθαμε!







Εδώ στη χώρα της γκαμήλας, αγαπητέ αναγνώστη, εμείς οι βλάχοι όπου λάχει –όχι, μπαρδόν αλλού το πήγαινα. Εμείς οι έξπατς, ήθελα να πω, ξεπατωνόμαστε στη δουλειά για δύο λόγους: πρώτον, για να έχουμε λεφτά (χελόου), και δεύτερον, διότι αν δεν έχεις βίζα εργασίας μπορείς να μείνεις στη χώρα από ένα μήνα έως καθόλου -αναλόγως εθνικότητος. Εδώ θα κάνω –ναι, καλά το μάντεψες- μία παρένθεση για να σημειώσω ότι είναι τεράστια μαλακία που έχουμε χωρίσει τον πλανήτη σε τσιφλίκια και αποφασίζομεν και διατάσσομεν ποιος μπορεί να πάει πού. Τα έλεγε ο μακαρίτης ο Τζον Λένον, αλλά ποιος τον άκουγε. Σύνορα, θρησκεία και χρήμα αγαπητοί, τα τρία δεινά της ανθρωπότητος (βασικά ένα είναι το δεινό της ανθρωπότητος, η βλακεία, διότι αν δεν είχαμε αυτό θα γλιτώναμε τα υπόλοιπα, αλλά δεν είναι του παρόντος). Κλείνει η παρένθεση, είδες, δε μακρηγόρησα (παραδόξως).  

Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούσα να περιορίσω τη δημιουργικότητά μου στο στενόμυαλο περιβάλλον μιας πολυεθνικής (έλα, καλά, δεν έβρισκα δουλειά), αποφάσισα να δηλώσω free-lancer, που είναι το επάγγελμα των ελεύθερων, περιπετειωδών ανθρώπων (έλα, καλά, των τεμπέληδων), στο οποίο έχω διαπρέψει στο παρελθόν, κυρίως δοκιμάζοντας τις ικανότητές μου στο κρόουλ στη Βάρκιζα ενώ οι άλλοι έπηζαν στα γραφεία τους. Ως free-lancer, όμως, έχω δύο προβλήματα: πρώτον, ότι σκοτώνομαι στη δουλειά χωρίς να πληρώνομαι (ούτε την τεμπέλα δεν μπορώ να κάνω καλά, μα πόσο άχρηστη πια!) και δεύτερον, ότι κάθε 40 μέρες πρέπει να βγαίνω από τα σύνορα για να ανανεώνω τη βίζα μου –συνοριακά μιλώντας, ακόμη και ο απόπατος της Ευρώπης είναι καλύτερος από κάτι Ινδίες, Πακιστάν, Νότιοαφρικές που ούτε να τους φτύσουμε εμείς οι ανώτεροι οι λεφτάδες, αυτοί δεν μπορούν καν να έρθουν στη χώρα αν δεν τους βγάλει βίζα κάποιος.