Monday, December 31, 2012

Ένα Χάπι για το Νιου Γίαρ



Στη δική μου περίπτωση το «new years resolution» αποκτά νέο νόημα αφού, θέλω δε θέλω, θα έχω νέα δουλειά, νέο σπίτι, από καθόλου έως νέο γκόμενο, νέα βελτιωμένη εμφάνιση και νέο άρωμα που συναρπάζει. Όλα νέα. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, resolutions είναι, δικά μου δεν είναι. Άμα δεν κάνεις εσύ τις αλλαγές έρχεται το σύμπαν που κατά πως φαίνεται έχει πολύ μπλακ χιούμορ και σου δίνει μια κλωτσιά στα ψαχνά και σε αναγκάζει να αλλάξεις θες δε θες.

Οπότε ντίαρ φρεντς που μου κρατάτε συντροφιά τις ζεστές μεν, μοναχικές δε νύχτες του Άμπου Ντάμπι, δια το νέον έτος εύχομαι με όλη μου την καρδιά να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας, να έχουμε χιούμορ και τσαμπουκά, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, να βοηθάμε όποιον και όποτε μπορούμε και να αγαπάμε, όσο πιο πολύ και όσο πιο πολλούς.

Θα έλεγα και παγκόσμια ειρήνη, αλλά με μιας βδομάδας αξύριστη γάμπα δεν μου πάει το στιλ Μις Ελλάς.

Καλή χρονιά, λοιπόν, με πολλή αγάπη!

 *Άπντεϊτ: Άλλαξα χρονιά μέσα σε ταξί που έζεχνε με Πακιστανό ταξιτζή που άκουγε στο ραδιόφωνο προσευχές από το κοράνι. Λέμε το σύμπαν έχει πολύ μπλακ χιούμορ!

Saturday, December 8, 2012

2012... στον αγύριστο!




Φορέστε μάσκα, βατραχοπέδιλα και πάρτε βαθιά ανάσα. Ακολουθεί σεντόνι.

Έλεγα να γράψω καμιά βλακεία να γελάσουμε λιγάκι, αλλά τελικά όχι: θα σας περιγράψω την εβδομάδα που πέρασε, για να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει όταν λέμε «γαμήθηκε ο Δίας».

Την Κυριακή -υπενθυμίζω ότι  ζω στο μεσαίωνα και η βδομάδα μας εδώ ξεκινάει από την Κυριακή, έτσι ρε παιδί μου γιατί γουστάρουμε να είμαστε πρωτότυποι και γιατί φτύνουμε στα μούτρα τους δυτικούς και τις συνήθειές τους, φτου!- την Κυριακή, λοιπόν, παραλίγο να πνίξω μία Λιβανέζα στο γραφείο. Αλλά μισό λεπτό να σας δώσω το μπάγκραουντ. Η δεσποινίς αυτή είναι υπεύθυνη μάρκετινγκ –μην ψαρώνετε με τον τίτλο, εκεί μέσα όλοι υπεύθυνοι είμαστε, ακόμα κι εμένα που καλά καλά δεν με ξέρανε με ονόμασαν «υπεύθυνη επικοινωνίας και μίντια», ανατριχιάσατε, ε?-  και είναι ο ορισμός αυτού που ο σοφός λαός αποκαλεί σιγανό ποτάμι.

Friday, November 23, 2012

Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός





Το ξέρω ότι έχω υποσχεθεί καυτές κόρπορειτ ιστορίες, αλλά προς το παρόν είμαι υπό διάλυση (δεν είναι κι εύκολο πράγμα να κωλοβαράς επί ενάμιση χρόνο και ξαφνικά να σε φυτέψουν μέσα σε πολυεθνική και να δουλεύεις δέκα ώρες τη μέρα), άσε που όλη μέρα γράφω οπότε όταν γυρίσω σπίτι δεν θέλω να δω ούτε την οθόνη που λέει τους ορόφους στο ασανσέρ (ντίτζιταλ βεβαίως βεβαίως, όχι παίζουμε).

 Αλλά θα σου πω τι έμαθα προσφάτως να σοκαριστείς.

Το κτίριο όπου δουλεύω είναι ένα τεράααααστιο δεκαόροφο συγκρότημα που φιλοξενεί διάφορες εταιρείες μύδια (media). Όοοοοοολα αυτά τα γραφεία, πρέπει φυσικώς να καθαρίζονται.

Μέχρι προσφάτως είχαμε τρεις (3) καθαριστές. Ινδούς-Πακιστανούς. Βάζω σλας διότι δεν τους ξεχωρίζω, να με συγχωρήσουν οι φίλοι Ινδο-πακιστανοί, αλλά ας τους βάλω κι εγώ δίπλα δίπλα έναν Γερμανό και έναν Αυστριακό κι άμα τους ξεχωρίσουν να με χέσουνε.

Friday, November 9, 2012

Αραμπία γιου γκοτ τάλεντ



                 



Θα ήθελα να σας ηχογραφήσω τον ιμάμη της γειτονιάς (είναι σαν την ΕΒΓΑ, κάθε γειτονιά έχει και έναν), να καταλάβετε τι εστί Μιντλ Ιστ. Διότι εκεί που κάθεσαι αραχτός στο ευήλιο μεν, ευάερο ουχί δωματιάκι σου πίνοντας χομ μέιντ εσπρέσο και ακούγοντας το σάουντρακ του Ντέρτι Ντάνσινγκ (παλιμπαιδισμός, μη δίνετε σημασία) και ονειρεύεσαι ότι είσαι η τσουπωτή παιδούλα Μπέιμπι και ο Τζόνι το κανόνι σου πετά τα μάτια όξω, ξαφνικά ακούς κάποιον να γκαρίζει Αλλάααααααχου Άκμπαρ και επιστρέφεις απότομα στη πεζή πραγματικότητα –και τι πραγματικότητα, μάιτ άι αντ.

Και καλά εμείς, έχουμε πλέον συνηθίσει. Το ωραίο είναι όταν έρχεται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή κανείς ανυποψίαστος από την πατρίδα. Α, είναι το αγαπημένο μου. Αφού παραλείπω να τους προειδοποιήσω για το τζαμί της γειτονιάς, τους καθίζω στο σαλόνι και περιμένω να έρθει η ώρα της προσευχής για να δω τα μούτρα τους –αξία, ανεκτίμητη. Οι αντιδράσεις δεν ποικίλλουν, είναι μία και πάντα ίδια: τέντωμα λαιμού, ελαφριά κλίση κεφαλιού προς την πηγή του ήχου (σσ το παράθυρο), γούρλωμα ματιών και μισο-ερωτηματικό μισο-έντρομο βλέμμα. Μένουν κάγκελο για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει (νομίζω ότι κατά βάθος φοβούνται ότι γίνεται Τζιχάντ, απλά προσπαθούν να το παίξουν κουλ) και μόλις ξεπαγώσουν, ρωτάνε: «Τι είναι αυτό ρε μαλάκα?».

Friday, November 2, 2012

Μετά το Άμπου Ντάμπι τιιιι?



Τρελλή ζοχάδα


Sunday, October 21, 2012

Άμπου Ντάμπι παρτ του




Λοιπόν, επειδίς πολύ το έχω κράξει το Άμπου Ντάμπι (όχι ότι δεν του αξίζει αλλά ενιγουέι) κι ως γνωστόν αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει και επειδίς δεν ξεύρεις ποτέ πώς τα φέρνει η ρημάδα η ζωή και μπορεί κάποια στιγμή να βρεθείτε εδώ και να χρειαστείτε μερικά τιπς (καλά, ουαί και έρθει κανείς σας κατά δω και δεν τσακιστεί να έρθει να με βρει, μαύρο φίδι που τον έφαγε, τα τιπς τα δίνω σε περίπτωση που δεν είμαι στη χώρα για τον χου ψου λόγο, άμα είμαι θα σας κάνω προσωπική ξενάγηση τύπου «από δω βλέπετε έναν ουρανοξύστη, παραδίπλα έναν ουρανοξύστη και κει κάτω, πίσω από τον ουρανοξύστη, μπορείτε να διακρίνετε έναν ουρανοξύστη»), αποφάσισα να σας κάνω μια βίρτσουαλ ξενάγηση πιο εμπεριστατωμένη από την προηγούμενη, να ξέρετε τι σας γίνεται σε περίπτωση που ξοκείλετε στα μέρη μας.

Wednesday, October 17, 2012

New York, New York (με απρόσμενο φινάλε)



 

Ακολουθεί μακρά, κουραστική και κατά τα φαινόμενα άσχετη εισαγωγή, αλλά κάνετε υπομονή και θα δείτε πόσο ωραία θα μπω στο θέμα.

Πριν από περίπου δύο χρόνια έκοψα με εξαιρετική ευκολία το τσιγάρο. Αυτό δεν είχε σχεδόν καμία επίπτωση που να μπορώ να αντιληφθώ αν εξαιρέσεις το οικονομικό, αν και τότε δεν είχα ακόμη υποστεί οικονομικό κραχ οπότε δεν υπολόγιζα τα 3.80 ως τεράστια επιβάρυνση στο πορτοφόλι μου. Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι δεν είδα καμία διαφορά σωματική. Αν ήμουν πνευμονολόγος-ακτινολόγος και έβγαζα ακτινογραφίες τους πνεύμονές μου πριν και μετά, ίσως να εντυπωσιαζόμουν από τη διαφορά, δεν ξέρω , αν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος στην παρέα ας μας πει αν θα έβλεπε διαφορά. Αν δεν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος ας μας πει κάποιος αν υπάρχει αυτή η ειδικότητα ή αν μόλις την εφηύρα. Έλεγα, λοιπόν, ότι δεν είδα καμία απολύτως διαφορά. Ούτε η αντοχή μου βελτιώθηκε (εξακολουθώ να λαχανιάζω λες και έχω τρέξει μαραθώνιο όταν ανεβαίνω σκάλα), ούτε το δέρμα μου έγινε σαν κώλος μωρού (με την άμμο και τα αιρ-κοντίσιον του Άμπου Ντάμπι είναι μάλλον σκέτο κώλος), ούτε τα μαλλιά μου καθρεφτίζουν τις ακτίνες του φεγγαριού (έχω σπαστά μαλλιά και ζω σε χώρα με 90% υγρασία, φανταστείτε την εικόνα), ούτε οι γευστικοί μου κάλυκες ανακάλυψαν μια νέα πανδαισία γευστικών απολαύσεων που έως τότε δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι υπάρχουν. Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Η μόνη βελτίωση-παρενέργεια που είχε για μένα η εγκατάλειψη αυτής της για κάποιους αηδιαστικής, για άλλους απολαυστικής συνήθειας, ήταν και η πιο σπαστική: μία έντονη σε επίπεδο σούπερμαν όξυνση της όσφρησής μου.

Sunday, October 7, 2012

Αϋπνίες



Αν μπήκατε για να γελάσετε, βγείτε οπως είστε. Έχω μαυρίλες. Προειδοποίησα.


Δύο και είκοσι το βράδυ στο Άμπου Ντάμπι. Το πρωί πετάω για Νέα Υόρκη και δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Θυμάμαι παλιά, σε κάποια άλλη ζωή, το τελευταίο βράδυ πριν τις διακοπές ένοιωθα πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου και ήταν τόση η λαχτάρα μου να ξημερώσει, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Όμως τώρα δεν είναι το ίδιο. Οι πεταλούδες έχουν φύγει από καιρό, προς αναζήτηση μάλλον πιο πρόσφορου κλίματος. Κι ο λόγος που με κρατά ξύπνια είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι ενθουσιασμό? Αφού τόσο μου αρέσουν τα ταξίδια… Κι όμως. Κενό. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη. Δεν μπορώ. Δεν θυμάμαι πότε έφυγαν οι πεταλούδες. Ήρεμη, ναι. Ευχαριστημένη. Ίσως και αισιόδοξη. Όμως όχι ευτυχισμένη.

Sunday, September 23, 2012

Ρετρό ρομάντζο




Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Τα ονόματα έχουν αλλαχτεί για να προστατέψουν εμένα, διότι κάποια μέρα μπορεί να γίνω πλούσια και διάσημη και να μου ζητάνε οι εμπλεκόμενοι πνευματικά δικαιώματα.

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1992. Σε μια εποχή, που η λέξη «σπρεντ» χρησιμοποιείται μόνο ως διαταγή απευθυνόμενη προς τα πόδια Σουηδέζας τουρίστριας και το «κούρεμα» σημαίνει φράντζα κοκόρι ή καπελάκι˙. Που στο τηλέφωνο ουρλιάζουμε ακόμα «δε σ’ ακούω, πάρε το μηδέν». Που η Μπρουκ συνωμοτεί με τη Σάλι Σπέκτρα για να βγάλουν την Καρολάιν από τη μέση. Και που ένα στερεοφωνικό συγκρότημα κοστίζει όσο ένα μικρό δυάρι στην Καλλιθέα.

Σε εκείνη τη μακρινή, αθώα εποχή, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ας τον πούμε Αργύρη, ήταν 20 χρονών. Είχε μόλις τελειώσει το στρατό –και τότε ακόμα ο στρατός δεν διαρκούσε όσο ένα φτέρνισμα- και είχε επιτέλους επιστρέψει από τη Ρόδο για να ζήσει τον έρωτά του με το Λιτσάκι.

Tuesday, September 18, 2012

Αλί και τρισαλί, βρέθηκα στο Μπαλί




Εντάξει, τώρα μιλάμε θα σας κάνω τη μούρη κρέας, τελικά είμαι πιο ιντερνάσιοναλ απ’ ότι νόμιζα (ή, όπως λέει ο φίλος ΙωάννηςΚ, πολυπολιτισμική κοσμοπολίτισσα -φσσσσσστ). Η πλάκα είναι ότι παλιά που δούλευα, όπως ο περισσότερος φυσιολογικός κόσμος, όχι Ταϊλάνδες και Ντουμπάι αλλά ούτε μέχρι την Πάρο δεν μπορούσα να πάω. Και τώρα που είμαι άνεργη-άφραγκη-ας’ τα να πάνε, πού με χάνεις πού με βρίσκεις, όλο σε ένα αεροπλάνο είμαι. Τζάμπα δούλευα σα σκυλί τόσα χρόνια, δηλαδή, άμα το ‘ξερα θα κοπροσκύλιαζα νωρίτερα και χωρίς τύψεις. Όχι που κόντευα να αρρωστήσω επειδή δεν έβρισκα δουλειά, πού να ‘ξερα η μικρή κι ανόητη.

Εκεί, που λέτε, που καθόμουν στο σπίτι μου στο εξωτικό Άμπου Ντάμπι ήσυχα ήσυχα και μέτραγα τα λιγοστά μου ντίρχαμς για να δω αν βγαίνει το επόμενο μάθημα της καποέιρα (που πρέπει να πληρώνω για να τρώω ξύλο και να γίνομαι ρεζίλι των σκυλιών τι σας λέει?), έρχεται το αμόρε μίο και μου λέει: «έχω έξι μέρες άδεια, λες να πάμε πουθ...» -στο σημείο αυτό είχα ήδη ετοιμάσει βαλίτσα και περίμενα στην πόρτα με μάτι-γαρίδα και τη γλώσσα να κρέμεται σαν κανίς που θέλει να βγει για κατούρημα.

Wednesday, August 29, 2012

Δοξάστε με!



Μα πόσο ιντερνάσιοναλ μπορεί να είμαι, πείτε μου? Ανατριχιάζω με την πάρτη μου. Είμαι μια Ελληνίδα που μένει στο Άμπου Ντάμπι με έναν  Ελληνο-ολλανδό και δυο Νοτιοαφρικάνους, οι εδώ φίλες μου είναι Αυστραλέζες, ετοιμάζομαι να πάω διακοπές στη Ν. Υόρκη και χθες ξεκίνησα ένα βραζιλιάνικο σπορ. Γαμάω, έτσι?

Παρένθεση: (λέω «παρένθεση» αντί να βάλω παρένθεση όχι επειδή είμαι βλήτο, αλλά γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα να βάζω παρενθέσεις μέσα στην παρένθεση, της παρένθεσης έγινε μιλάμε). Η παραπάνω πρόταση (περί ιντερνασιοναλισμού, όχι παρένθεσης, το έσκισα με τις παρενθέσεις) είναι ένα περίτρανο παράδειγμα του πώς μπορείς να παρουσιάσεις μια κατάσταση εντελώς διαφορετική απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα, σπορ στο οποίο διαπρέπει πολύς κόσμος, ξέρετε, όλοι εκείνοι που κρίνουν τη δική σου ζωή και σε παρουσιάζουν σα σκατό, ενώ όταν μιλάνε για τη δική τους –στην πραγματικότητα μίζερη του θανατά- καθημερινότητα νομίζεις ότι έχουν πιάσει τον πάπα απ’τα απαυτά του (μα τι έκφραση κι αυτή, δηλαδή γιατί θεωρείται καλό να πιάσεις τα απαυτά ενός ενενηντάχρονου, έστω κι αν είναι ο πάπας, μπλιαχ).

Η πραγματικότητα, λοιπόν, έχει ως εξής. Μένω αναγκαστικά σε μια χώρα βαρετή του θανατά (βλ προηγούμενο ποστ) επειδή στην Ελλάδα δεν έβρισκα δουλειά ούτε στα φανάρια, ο Ελληνο-ολλανδός είναι ο φίλος μου (ξέρετε καλέ, το αίσθημα, ο έτσι μου –Τέτα Ντούζου- το αγόρι μου ντε) και η μόνη σχέση που έχει με την Ολλανδία είναι ότι είναι ψηλός ξανθός γαλανομάτης (φσσσσστ μόμεντ οφ σάιλενς πλιζ), οι Νοτιο-Αφρικάνοι συγκάτοικοι είναι επιβεβλημένοι από την εταιρία στην οποία εργάζεται ο προαναφερθείς ξανθός ψηλός γαλανομάτης (να τα λέμε αυτά), ο ένας από τους δύο είναι αλκοολικός και βρωμίλος και θέλω να τον λούσω με ντετόλ και να τον στείλω στους ΑΑ, οι Αυστραλέζες είναι καλές αλλά χαζοχαρούμενες και μας έχουνε πρήξει με τα «Όοοοοου» και τα «Γιέα, μπίτσεζ» και το βραζιλιάνικο σπορ είναι η καποέιρα, την οποία ξεκίνησα μόλις χθες με εξαιρετική αποτυχία.

Thursday, August 23, 2012

Το Άμπου Ντάμπι είναι το πιο βαρετό μέρος στον πλανήτη. Σοβαρά.



Είναι τρομερό. Έφυγα από την Ελλάδα σε κακό χάλι, ύστερα από μήνες ανεργίας και κατά συνέπεια αφραγκίας, με ηθικό στα τάρταρα και τόσο απαισιόδοξη για το μέλλον της χώρας μας που μπροστά σε μένα οι προβλέψεις των εσχατολόγων της δευτέρας παρουσίας θα έμοιαζαν σα σενάριο από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Έφυγα σιχτιρίζοντας την κυβέρνηση που είναι διεφθαρμένη σε επίπεδο Ουγκάντας, τους Έλληνες που είναι λαμόγια, ακαλλιέργητοι, κομπλεξικοί και γύφτοι, τους νόμους που δεν τηρούνται, τους δημόσιους υπάλληλους που μου κάνουν τη ζωή κόλαση, τους γιατρούς που μου φέρονται λες και είμαι σκυλί, την κοπέλα στην καφετέρια που με αντιμετωπίζει λες και είμαι προσωπικά υπεύθυνη για το γεγονός ότι έχει φτάσει 40 χρονών και σερβίρει καφέ, τον βλαχοχλιδάτο με το Μερτσεντές που με κλείνει επειδή στέλνει SMS στη γκόμενα και δεν κάνει ούτε τον κόπο να ζητήσει συγνώμη, το μαλάκα γείτονα που κολλάει το αυτοκίνητο πάνω στην πόρτα μου και για να βγω από το σπίτι πρέπει να κάνω παρκούρ, θεούς, δαίμονες , θεωρίες του κώλου και το σύμπαν όλο. Έφυγα και είπα ότι δεν ξαναγυρνάω στη χώρα αν δεν γίνει κάποια δραστική αλλαγή, δεν ξέρω, επιστροφή στη μνα, επανάσταση, νεκρανάσταση, χολέρα, πανούκλα, δευτέρα παρουσία, κάτι. Να ισοπεδωθεί αυτό το μπουρδέλο και να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή.

Tuesday, July 31, 2012

Σαπούνι, αυτός ο άγνωστος





Πριν από έξι μήνες μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Δεν θα επεκταθώ στις λεπτομέρειες του συμβάντος –έτσι κι αλλιώς δεν έχουν σημασία επί της ουσίας. Φυσικά, η εφάμιλλη της CIA ελληνική αστυνομία ήταν πολύ απασχολημένη να κόβει κλήσεις για παρκάρισμα και να κυνηγάει μαύρους που πουλάνε μαϊμού Γκούτσι –οι οποίοι ως γνωστόν ευθύνονται μαζί με τους Πακιστανούς που πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια για τη διεθνή οικονομική κρίση- οπότε δεν μπόρεσε να δώσει τη δέουσα σημασία σε ένα τόσο ευτελές περιστατικό. Ομοίως, μερικούς μήνες πριν δεν μπόρεσε –επειδή ήταν απασχολημένη να φυλάει την περιουσία του Μπόμπολα στην Κερατέα- να ασχοληθεί με το γεγονός ότι μέσα σε τρία βράδια είχαν διαρρήξει 21 σπίτια στη γειτονιά μου στο Λαγονήσι. Τρεις μέρες δεν εμφανίστηκε ούτε ένα περιπολικό, έτσι για το θεαθήναι βρε αδερφέ, να τους κεράσουμε ένα φραπέ και να φύγουν -γιατί μόνο αυτό θα μπορούσαν να κάνουν, σιγά μην εξάρθρωναν τα 19χρονα από την Άνω Πετρομαγούλα το κύκλωμα διαρρηκτών. Αλλά ούτε αυτό είναι του παρόντος. Στο συγκεκριμένο ποστ, ο μόνος λόγος για τον οποίο αναφέρομαι στην κλοπή του αυτοκινήτου μου είναι για να κάνω μια ωραιότατη εισαγωγή για το θέμα που θέλω να αναπτύξω. Την απλυσιά.

Saturday, July 7, 2012

Η Σημασία της Καλλιέργειας του Πνεύματος και Τι Σχέση Έχει ο Χέμινγουεϊ με τον Καραγκούνη



Εδώ και χρόνια, σε αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις περί κοινωνίας και ανθρώπινης φύσης προσπαθώ να εξηγήσω τη σημασία που έχει η πνευματική καλλιέργεια και η παιδεία για κάθε άνθρωπο. Δεν πα να του δώσεις δουλειά, λεφτά και όλα τα καλά, αν ο άνθρωπος είναι ντουβάρι, στο τέλος θα τα κάνει σκατά. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η ρίζα του κακού στη χώρα μας –και σε άλλες πολλές, αλλά ας ξεκινήσουμε από το σπίτι μας και μετά κοιτάμε των αλλωνών.

Ένας νοήμων και καλλιεργημένος άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί ότι το να μην ψηφίσει Ν. Δημοκρατία δεν συνεπάγεται λιμούς, καταποντισμούς, δευτέρα παρουσία και συντέλεια του κόσμου όπως του πλασάρουν οι αγαπητοί πρώην συνάδελφοι στα ΜΜΕ. Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος δεν δέχεται να δουλεύει σα σκυλί και να πληρώνεται σα δούλος. Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος έχει τη νοημοσύνη να καταλάβει ότι για την αύξηση της εγκληματικότητας ευθύνεται η κρατική διαφθορά, η εξαθλίωση και η ανεργία και όχι ο Πακιστανός στο φανάρι. Επίσης, ένας καλλιεργημένος άνθρωπος δεν ψηφίζει ένα τσούρμο καθυστερημένους χούλιγκαν για να του λύσουν τα προβλήματά του. Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος απαιτεί λύσεις ουσιαστικές, που θα θεραπεύσουν τη ρίζα του προβλήματος και όχι τις επιμέρους επιπτώσεις του -με την ίδια λογική που αν έχεις καρκίνο στον εγκέφαλο κάνεις αγωγή για να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο, δεν παίρνεις ντεπόν για να σου φύγει ο πονοκέφαλος.

Saturday, May 5, 2012

This is War


Η ανιψιά μου η Δανάη είναι 10 χρονών. Πηγαίνει Πέμπτη τάξη στο 5ο δημοτικό Νέας Σμύρνης. Τις προάλλες, η δασκάλα της μίλησε στα παιδιά για τους μετανάστες. Τους είπε ότι αποτελούν μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα μας, ότι παίρνουν τις δουλειές από τα «Ελληνόπουλα» και ότι φέρνουν από τις χώρες τους αρρώστιες. Αν δεν κάνω λάθος ανέφερε κάτι και για άλλες χώρες που βουλιάζουν τα καράβια με τους μετανάστες και έτσι γλιτώνουν από αυτούς –η πανάκεια κάθε καθυστερημένου ναζιστή.

Wednesday, April 18, 2012

Αρνί, τσιφτετέλι και ράγκμπι


Πάσχα είχα ανεβάσει ποστ τελευταία φορά πέρυσι, Πάσχα ανεβάζω και φέτος. Έχετε ακούσει αυτό που λένε «κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα»? Ε, εγώ έκοψα τα Χριστούγεννα (δέντρα, δώρα, εορταστική κατάθλιψη, πού καιρός για ποστ…) και κράτησα το Πάσχα. Που, όπως φαίνεται, κάθε χρόνο γίνεται και πιο σουρεάλ.

Φέτος, λοιπόν, θες η άτιμη η μοίρα, θες η ρημάδα η κρίση, θες η μπιπ η ζωή, οι άγιες μέρες του Πάσχα με βρήκαν σε μια χώρα όπου η κοσμιότητα απαιτεί από τις γυναίκες να κυκλοφορούν ενδεδυμένες κάτι μεταξύ νίντζα και ορθόδοξου παπά και από τους άντρες να φορούν τραπεζομάντηλα στο κεφάλι και κανείς, μα κανείς, δεν έχει ιδέα περί οβελία, κοκορετσίου, γαρδουμπακίου και των σχετικών.